Bochten, Bombies, Bollywood en een Bruiloft

18 januari 2019 - Mumbai (Bombay), India

Geloof niet dat ik erg consequent ben... Dit stuk zit al bijna een jaar in de pijplijn, dus eindelijk afgeschreven en hoog tijd voor de publicatie! Ik ga proberen weer up-to-date te komen, maar weet niet hoe lang dat gaat duren ;).  

Na Myanmar ben ik via het noorden van Thailand naar Laos gereisd om vanuit daar naar India te vliegen. Dus eerste stop: Chiang mai (Thailand) voor het Loi Krathon festival, daar keek ik al even naar uit! Aangezien ik een week te vroeg was en deze stad niet heel groot is en ik óók gedurende de festival dagen overdag nog wel wat wil ondernemen zat ik al snel te zoeken naar een uitstapje. Ik vond er twee! De eerste was naar een olifanten reddingskamp voor 2 dagen. De olifanten worden vanuit de bomenkap gered en hier verzorgd. Als bezoekers mochten wij ze wassen en een modderbad geven en heel heel heel veel bananen voeren. De tweede dag zijn we met de groep naar 3 andere kampen in de buurt gelopen om daar ook te helpen met voeren. Het was geweldig om deze lieve dieren van zo dichtbij te zien! Het tweede uitstapje bracht me met 762 bochten omhoog naar Pai. Toen was ik wel misselijk en heel erg blij dat ik er was, Myanmar bleek niet zo erg achteraf. De omgeving is heel mooi hier en zeker niet toeristisch! Hadden ze me verteld. Dat eerste klopte wel, maar je kunt hier over de toeristenhoofdjes lopen en zeker gedurende de foodmarket in de avond... Dus na lekker rond crossen in de omgeving voor 2 dagen ook maar de scooter terug naar Chiang Mai genomen, kom maar op bochten! Voor ik vertrok mijn backpack (met internationaal rijbewijs) afgegeven bij de verhuur, zodat zij deze voor mij in Chiang Mai brengen, ideaal. Ware het niet dat er net buiten Pai een politiefuik stond om rijbewijzen etc. te checken en mijn tas dus al halverwege op de terugweg was. Dus ik in de stress naar het politiebureau om te vragen of mijn gewone rijbewijs (met Engelse tekst erop) genoeg was om me daar doorheen te helpen. Dat wisten ze me niet te vertellen, hangt van de dienstdoende agent af. Maar, als je weg B neemt in plaats van weg A, heb je geen controle en is even snel! Of je wacht tot 12 uur, dan hebben ze lunch en kun je er gewoon langs rijden. Dus ben ik maar via weg B op pad gegaan en ben ik zonder problemen in Chiang Mai terug gekomen. Altijd hulpvaardig die politiemensen ;). De volgende dag moest ik natuurlijk de scooter weer terug brengen, 2km verderop. Laat daar nou net weer op de route zo'n politiefuik staan, plus een mannetje die gebaarde dat ik langs de weg moest parkeren naast alle andere scooter rijdende buitenlanders. Als domblondje ben ik één laan naar hem opgeschoven en achter een andere scooter aangereden langs de druk gebarende politieman, alsof dat de bedoeling was. Het internationale rijbewijs zat nog in de backpack namelijk. Hahá victorie! Rijd ik om de hoek zo de tweede fuik in, karma neem ik aan. Ik was net op tijd terug in Chiang Mai voor de openingsceremonie van het 3-daagse festival Loi Krathong, een lichtjesfeest met overal lampionnen en kaarsjes als decoratie en overal lokale en buitenlandse toeristen. Alle avonden grote foodmarkets en de mogelijkheid om een krathong (een bloemenstukje met wierook en een kaarsje) te water te laten of een lampion de lucht in. De tweede avond worden lampionnen continu de lucht in gelaten vanaf 7 uur tot na middernacht, voor een magisch gezicht! De derde dag is er een grote optocht, iets minder lampionnen en krathons, maar meer ceremonies. Samen met een ander Nederlands meisje  hebben we twee lampionnen opgelaten en beiden zijn goed de lucht in gegaan. Dat is moeilijker dan het lijkt, omdat je rekening moet houden met de wind, genoeg warme lucht, de duizenden andere mensen op de brug waar we stonden en eventueel bomen, straatverlichting en elektriciteitkabels in je directe omgeving. Menig lampion maakte een crashlanding in de rivier, anderen kwamen eerder weer neer... Laten we zeggen dat het in Nederland waarschijnlijk niet een legaal feest zou zijn, wat ongelofelijk jammer is. Maar ondanks dat alle hulpdiensten op straat te vinden waren, gebeurden er verrassend weinig ongelukken en was het een hele gezellige sfeer. Na het festival door naar het noorden, Chiang Rai om precies te zijn. Minder toeristisch, wat rustiger en als aparte religieuze moderne kunst jouw ding is, dé plek. Als woonplaats van een beroemde Thaise kunstenaar Thawan Duchaneekun je hier zijn huis (merkwaardig) en de witte tempel (vreemd en wat luguber) aanschouwen. Het is eens wat anders dan normaal.

Snel door naar Laos! Na een relaxte slowboat-reis van twee dagen op auto stoelen (Dat is minder comfortabel dan je denkt, aangezien ze behoorlijk oud waren) afgezet in Luang Prabang. Of 10km ervoor om precies te zijn. Eén welbekende toeristenscam in Laos om de lokale tuktukmaffia wat te spekken. Daar moet je natuurlijk wel een kaartje voor kopen. Maak kennis met de tweede toeristenscam in Laos! Nieuwe toeristen, onbekend geld, zoveel nulletjes, ééntje minder valt ze vast niet op bij het teruggeven van wisselgeld... gelukkig zag ik het toevallig, financiële meevaller na die boete, maar een medereiziger keek minder gelukkig nadat hij mij dit had horen vertellen en zijn nulletjes had gecontroleerd. Later kreeg ik in het hostel uitgelegd dat dit dus regelmatig voorkomt. Je kunt er in het eerste geval niet heel veel aan doen en aangezien Laos eerder tot één van de armste en onderontwikkelde landen behoort, kun je ze het ook niet heel erg kwalijk nemen. Samen met Sinje, uit Duitsland, ben ik in twee weken van Phonsavan afgedaald tot het zuidelijkste puntje van Laos. Rond Phonsavan vind je de verschillende velden met "jars", grote potten van duizenden jaren oud, waarvan de functie zelfs nu nog een mysterie is. Hier kwamen we ook een UXOs-squat (Unidentified eXplosive Objects) tegen, niet ongewoon in Laos, het meest gebombardeerde land ter wereld. Deze squats scannen meter voor meter naar onontplofte bommen (bombies) en ruimen ze op. De bommen komen van de Vietnam oorlog, een oorlog waar Laos niet aan deelnam, maar diende wél als basis voor het Amerikaanse leger. Het oppassen voor deze bommen is iets waar de bevolking, vooral boeren, dagelijks mee te maken hebben. Dus ook toeristen worden gewaarschuwd in gevaarlijke gebieden om niet van de weg af te gaan. Na Phonsavan namen we de 7 uur bus naar Thakek, deze hobbelde in de hitte over een weg in de maak (lees: miniatuur rotsjes). De eerste plasstop was gewoon ergens langs de weg, geen benzinepomp of iets te zien behalve wat struiken. Voor mannen geen probleem! Nou, voor vrouwen ook niet! Tot onze verbijstering hurkten een aantal vrouwen neer en trokken ze gewoon hun rok een beetje op, gewoon zó. Wij wachtten geduldig tot de tweede stop voor een iets beschutter toilet. Aangezien ik tot dusver nog niet zo veel pech met bussen heb gehad, werd dat ook wel eens tijd. Voor Sinje (net 2 weken aan het reizen) was dat iets wat ze met elke bus onderweg al bijna had meegemaakt, dus ik geef haar de schuld. De uitlaat was los gerammeld en lag nu fijn op de weg. De mannetjes van de bus, die vanochtend al een scooter het dak op hadden gehezen, gingen aan de slag om de uitlaat weer vast te zetten. Ik was de bus uitgestapt om een zuchtje wind te zoeken, aangezien de ARKO het momenteel niet deed. Na een half uur hadden ze de uitlaat er wat provisorisch onder gehangen stapten de bus in en keerden de bus om. Ik dacht dat ze in de schaduw verder zouden werken, maar ze reden terug naar het dorp. Dus stond ik samen met een aantal locale medepassagiers langs de weg, met alleen een mobieltje. De andere passagiers maakten mij duidelijk dat de bus terug kwam nadat ze de schade bij een garage hadden gerepareerd. Dus ben ik maar naast de weg in de schaduw gaan zitten naast de rest. Sinje, die nog wel in de bus zat, kon mooi op mijn spullen passen. Een paar meter verderop was een klein watervalletje door een gebroken waterleiding, regelmatig stopten bussen en auto's daar om de passagiers wat te laten drinken en de benen te laten strekken. Toen er een klein vrachtwagentje voor mijn neus stopte, dacht ik er ook niet veel van. Pas toen de bijrijder z'n raampje open schroefde en iets riep, keek ik op. Ik begon al te wijzen naar de waterval (die ze waarschijnlijk zochten), toen een mobieltje omhoog kwam en er met een klik een foto van mij werd gemaakt. Ze riepen wat, draaiden het raampje omhoog en reden weg. Moet vast een charmante foto zijn, met het moeilijke gezicht dat ik daar trok, midden in de berm. Mijn collega-wachtenden moesten daar wel even om grinniken. Na 2 uur kwam eindelijk de bus terug, Sinje was er niet beter vanaf gekomen dan ik: de bus was bij verschillende garages gestopt maar kon pas gerepareerd worden bij de 4e. Ondertussen had ze de bus ook niet echt uit gekund. We kwamen uiteindelijk om half 9 in de avond aan, 4 uur te laat, omdat we onderweg ook nog in een zware onweersbui terecht kwamen. We waren zo gaar na de hele dag in de bus, dat we niet echt zaten te wachten op het zoeken naar een hostel en avondeten. We zijn bij het eerste eettentje wat we zagen neer geploft en probeerden ondertussen wat de zoeken naar hostels die nog open waren en plek hadden. De tweede plaats waar we langs gingen had nog wel een bed voor ons, geloof niet dat we nog lang daarna wakker waren. In Thakek hebben we een scooter gehuurd en zijn we zelf in 3 dagen een rondje gereden langs watervallen en grotten (waaronder de 7,5km lange Kong Lor cave!), door de prachtige natuur van midden-Laos. Na deze tocht zijn we afgezakt naar de paradijselijke 4000 eilanden, waar je op een gegeven moment niets anders kunt doen dan ontspannen (en zoetwaterdolfijnen spotten). Na een rustige 3 dagen is Sinje de grens naar Cambodja overgestoken en heb ik een nachtbus naar Vientiane genomen. Want vanuit daar had ik een vlucht naar Kolkata, India! 

Even wat achtergrond info: Charlotte had mij uitgenodigd om in Kolkata een bruiloft van haar Indiase collega te komen bijwonen, met goedkeuring van het bruidspaar natuurlijk, én om haar, Jakob (haar vriend) en een andere vriend van ze te vergezellen naar Sundarbans nationaal park en Delhi. Aangezien ik dan toch in India was, heb ik daar nog wat extra weekjes achteraan geplakt. Na twee vluchten en een 8 uur durende tussenstop in Bangkok was ik om 2 uur 's nachts eindelijk in Kolkata aangekomen. Ik had opgezocht dat je het beste een gele taxi kon nemen om van het vliegveld naar je hotel te komen, dus de taxipost gezocht en eentje geregeld, klaar voor alle drukte! Het bleek niet zo druk zo vroeg in de ochtend, dus het oude mannetje racete mij zo langs alle hekken die midden op de weg stonden als obstakels in zijn kleine gele taxietje met bloemenkransen aan de achteruitkijkspiegel en de (portretten van) hindoestaanse goden op het dashboard geschroefd. Zodra we in de buurt van het hotel kwamen stopte hij langs de weg om een collega in een andere taxi de weg te vragen. Inmiddels had ik mijn navigatie maar aangezet om te zien waar we heen moesten. Want hoe lief het mannetje ook lachte, veel vertrouwen had ik niet meer toen ik zijn collega het hem al voor de derde keer zag uitleggen, de handgebaren waren voor mij ook duidelijk te begrijpen, net als de onbegrip op zijn gezicht. Dus toen hij weer in de auto stapte had ik mijn route ook bij de hand. Hij leek goed te gaan en reed ook de juiste straat in, maar een hotel? Dacht het niet. Na de hele straat op en neer te rijden kon ik hem duidelijk maken, hij sprak no english, dat ik het telefoonnummer had en hij ze kon bellen voor instructies. Kwam er een prehistorisch mobieltje voor slechtzienden te voorschijn... Aangezien hij wat nummers vergat in te typen kreeg hij ook geen gehoor, vreemd. Dus met wat gebaren hielp ik hem met typen en kon hij bellen. Blijkbaar waren de instructies duidelijk want het gesprek was niet erg lang en hij reed doelbewust een grotere straat verder in, trapte op de rem en reed á là slak verder, druk kijkend in elke straat. Ik zag het blauwe pijltje (wij) verder en verder verwijderen van het puntje hotel in maps. Keerde voor een brug om en parkeerde de auto, pakte zijn mobiel en belde het hotel weer op. Dit keer duurde het gesprek wat langer, al was de route korter. Want toen hij ophing, reed hij terug naar het begin van de grotere straat en gebaarde mij dat we hier moesten wachten. Zowaar kwam er niet veel later een man uit de zijstraat lopen en we volgden hem in de auto diezelfde zijstraat weer in. We stopten niet veel verder voor het hotel en ik was er eindelijk! Na alles uitgeladen te hebben, stond het oude mannetje met een hand op voor mij. De receptionist vertaalde dat hij extra geld wou omdat hij zo lang had moeten zoeken, alsof ik er wat aan kon doen dat het adres niet klopte. Maar aangezien ik te moe was om te discussiëren, heb ik hem wat extra's gegeven zodat ik naar bed kon, welkom in India! Na de volgende dag weer een taxi te nemen die de weg niet wist (in dezelfde wijk nota bene, alsof ik dat geloof), heb ik me daarna zoveel mogelijk beperkt tot tuktuks en übers.

De Indiase bruiloft begon 3 dagen nadat ik in Kolkata was aangekomen, ik had  me inmiddels bij Charlotte en haar andere collega's gevoegd, en iets gepasts gekocht voor de bruiloft. De trouwerij was Bengali (in elke Indiase staat is het weer anders) en duurde drie dagen. De eerste dag was het alleen de avond met vooral familie en vrienden: muziek, stukjes voor het bruidspaar, henna (niet traditie, maar wel leuk), veel lekker eten en drank (wat vrij ongewoon is, aangezien hindoestanen normaal geen alcohol drinken). Voordat we het feestje konden joinen, moest er alleen wel een kapster langskomen om ons haar en make-up te doen en de andere dames in hun sari te wikkelen. Dit duurde alleen zo lang, dat we bang waren veel te laat te komen, maar het feestje was gelukkig net begonnen toen we binnen stapten. De tweede dag was voornamelijk een ceremoniële lunch waar de vrouwelijke familieleden de bruid hapjes eten geven (5 soorten vis en 5 soorten vlees), dit om hun liefde voor haar voor de laaste keer te tonen. Aangezien de bruid hierna namelijk bij de bruidegoms familie komt wonen (Dit bruidspaar woont al een tijdje samen in Berlijn). Er was genoeg eten voor alle familieleden en vrienden, die alles ook aan ons uitlegden. De derde dag was van 9 uur 's ochtends (meer 10/11 uur) tot bijna middernacht op een mooie locatie (Waar de vorige bruiloft net vertrok). Vol met kleine en wat grotere ceremonies. Er werd veel geblazen op een schelp, gegeten, gelachen en we mochten zelfs deelnemen aan een aantal tradities! Van het vasthouden van bananenbomen, die om de bruidegom heen stonden zodat de moeder-van er een touwtje om kon winkelen. Tot het dragen van de bruid op een houten plank om de bruidegom heen terwijl iedereen eromheen stond en meejoelde. Ze hadden de buitenlandse heren alleen niet verteld dat ze 7x om de bruidegom heen moesten lopen (Tot groot vermaak van de buitenlandse vrouwen). Alles werd de hele dag vast gelegd door camera en filmploeg die gerust een traditie en priester onderbraken voor een beter shot. Aan het einde van de avond nog tientallen foto's met een duidelijk vermoeid bruidspaar die daarna gelukkig op het eten aanvielen en hun vasten beëindigden. Wederom was er aanspraak genoeg en was iedereen happy om ons de details achter de ceremonies uit te leggen, maar ze moesten meestal bekennen het zelf ook niet altijd te weten: 'het is vast voor een goed en welvarend leven als echtpaar'. We hebben genoten van alle gastvrijheid en bijzondere indrukken deze afgelopen dagen! 

Na de bruiloft zijn we met z'n vieren afgereisd naar Sunderbans om getracht een wilde Bengaalse tijger te spotten, maar helaas niet zo veel geluk. Wel enorm veel vogels en andere dieren gespot! Na de rust van Sunderbans terug naar Kolkata en daarna new Delhi. (Note to self: volgende keer moeten mondkapjes mee) Hier heb ik afscheid genomen van Jacob en Charlotte en ben ik zelf door gereisd naar Agra voor de Taj Mahal! Nu dacht ik dat, zodra ik de trein uitstapte ik de Taj wel zou zien staan, mooi niet dus. Ook niet tijdens de rit naar mijn hostel trouwens. Toen ik 'm voor tijdens de sunset maar eens ging zoeken vond ik 'm toch eindelijk: kleiner dan verwacht, maar nog steeds groot en ontzettend mooi met al het witte marmer! 

Vervolgens door naar de staat Rajestan, waar naast veel woestijn ook vele kastelen te vinden zijn en de roze, blauwe en witte steden. Eerste stop Jaipur, gelijk raak! Ik raakte aan de praat met andere backpackers die de hele dag geholpen hadden op een filmset als figuranten: ze zochten nog backpackers voor de volgende dag, of ik wou komen? Jazeker! Na een rit van 2 uur midden in de woestijn terecht gekomen en wonderlijk genoeg was daar een kermis opgezet en liepen er een aantal mooi opgetuigde kamelen rond. Na wat extra accessoires konden we aan de slag én begon het wachten. Bij alle shots werden de toeristen vooraan gezet dus we hadden altijd prachtig uitzicht over wat er gebeurde. Wij waren de attractie voor de locals van het aangrenzende dorpje: ooit 6 jonge kinderen naar je zien staren van een halve meter afstand omdat je blauwe ogen hebt? Erg vreemd en wat ongemakkelijk. Ook alle blikken die over schouders geworpen worden en als je ze betrapt smoezen ze onderling al giechelend. We waren figuranten in de film "Dhadak" (betekend hartslag) en ik speelde een blanke toerist op de kermis en kamelenmarkt van Puskar. We moesten vooral de hoofdpersoon toejuichen die aan een eetwedstrijd en parcours meedeed. Aangezien het een romantische film zou worden neem ik aan dat hij dit deed om een vrouw te bemachtigen, maar die ben ik niet tegen gekomen. Veel lol gehad en dus gewacht en uiteindelijk nog 1000 roepies verdiend! (€12) De film zou 20 juli uitgekomen zijn, dat kon ik wel vinden, maar ik heb nog niet een illegale kopie gevonden om mijn geweldige acteerwerk te kunnen tonen. Als jullie meer geluk hebben: laat het me weten! Ik ben het blonde meisje op de voorgrond (Als ze mij er niet uitgeknipt hebben)! Na alle cultuur en drukte naar het zuiden van India afgereisd. En genoten van de iets minder intens en meer relaxte atmosfeer hier. Om vervolgens op het vliegtuig te stappen voor een jaar Australië! 

(Voor de trailer van Dhadak: https://youtu.be/TIE92mUvSsw)
 

Foto’s

5 Reacties

  1. Dick:
    18 januari 2019
    Geerke! Eindelijk weer een verhaal! Wat goed (hebben we goede invloed?😃) Mooie samenvatting van een jaar vol avontuur zo te lezen
  2. Bernice:
    18 januari 2019
    Jaaa leuk om te lezen Geerke :D!! Wanneer vond dit allemaal plaats?
  3. Geerke:
    18 januari 2019
    Dit was de laatste maanden van 2017 en januari 2018... al een jaar terug🙈
  4. Cockie:
    18 januari 2019
    O, dan ben je al bijna bij, Geerke!
  5. Ellen:
    18 januari 2019
    Ha, mooi verhaal Geerke, je hebt een vlotte schrijfstijl!
    Tip: je kan ook vanaf nu elke week even vijf zinnen schrijven over wat je die week gedaan hebt ;)
    Zo te lezen heb jij bij terugkomst genoeg verhalen voor oneindig veel ploegetentjes!