De Thaise stranden

Het is weer hoog tijd voor een update! Vanuit Thailand dit keer. Ik heb al wel door dat ik vooral "tijd" heb om te schrijven wanneer ik ook echt niets anders kan doen, dus zeg maar tijdens het reizen. Niets vult een 3 uur durende boottocht of 6 uur durende busreis beter dan het typen van een stukje. Momenteel is dat de reis van Koh Tao naar Bangkok, het relaxte eiland voor een drukke metropool, ik ben benieuwd waar ik nu weer terecht kom!

Het vervoer in Maleisië heb ik vooral op de bonnefooi gedaan: Op internet opzoeken waar je langs moet en hoe duur het is en dan gewoon naar het busstation reizen en vanuit daar weer verder. Op elk eindstation staan namelijk zat mannetjes en vrouwtjes om je verder te helpen aan een bus of taxi. Zo kon ik ook van Langkawi (Maleisië) naar Ao Nang (Thailand) komen. Met de taxi naar de jetty (haven), waar de ferry naar Satun (Thailand) vertrok. Ik ging dus varend de grens over, ook eens leuk om te doen! Als je denkt dat dit net zo is als bij een vliegveld, echt niet. Je koopt een ticket (1,5 uur van tevoren), een uur later mag je door de douane voor de paspoortcontrole. De metaaldetectorpoortjes doen het uitstekend, bij iedere persoon gingen ze eigenlijk af! Wat ook niet gek is als je met al je bagage tegelijk erdoorheen gaat. Checken wat dan de piep veroorzaakt is dan dus ook veel werk. Dat vond de beveiliging blijkbaar ook, dus deze post was onbemand. Ze checken wel nog even je kaartje en ze wijzen lachend naar waar je de boot op kunt. Iedereen is wel eigenlijk altijd vriendelijk hier in Azië, dat is wel fijn. Eenmaal in Satun sta je netjes in de rij om je het land in te laten stempelen. Gelukkig hoef je niet niks te doen, want je kunt de volgende stap van je reis al plannen bij de touts die bordjes met bestemmingen in de lucht houden (ja, nog voor de douane). Dus een shuttle naar het busstation geregeld en de bus naar Krabi. Hier moest ik na de vijf uur durende rit wachten tot er genoeg mensen waren om met de shuttlebus naar Ao Nang vervoerd te worden. Dit is drie keer goedkoper dan de taxi en een onbepaalde tijd wachten dus wel waard.

Gelukkig had ik wel al een hostel, want een vriendin die ik in Maleisië heb ontmoet zat er al. Dan weet je ook zeker dat het er een beetje netjes is: anders zat ze er niet meer. Inmiddels heb ik heel wat hostels gezien en ze zien er nooit zo uit als op de site: eigenlijk altijd minder schoon. Foto's worden namelijk altijd gemaakt waneer alles nog nieuw is. Best slim en logisch eigenlijk, maar niet heel fijn voor mij. Als je dan de reviews gaat lezen zitten er altijd voornamelijk negatieve tussen en een paar extreem positieve, dus kijk je maar naar het gemiddelde cijfer voor een hostel en hoop je maar het beste. Meestal komt het wel goed, al is de echte test meestal 's nachts: lig je op een plank of kraakt het bed bij iedere krab die je kamergenoot in het bovenste bed over haar muggenbulten doet? Of is er een heuse nachtelijke jacht om zoveel mogelijk dekens te bemachtigen gaande? (Airco op 25 graden, sowieso niet!) Soms tref je het en ben je bij een schoon en niet te duur hostel aangekomen. Zelfs het bed ligt lekker én antikraak! Dit was op Koh Tao en na wat zoekwerk had ik eindelijk het hostel gevonden. Allemaal wel leuk en aardig, maar om nu als enigste in een hostel te zitten... is wel een beetje saai. Dus gezellige medereizigers is ook wel een criteria.

Het is niet heel moeilijk om lotgenoten te vinden gelukkig. Onderweg of tijdens een kleine tour raak je makkelijk met andere reizigers aan de praat en ik nodig ook regelmatig kamergenoten uit om samen te eten, veel gezelliger. In Ao Nang bleken we na een avondje fanatiek ge-uno-d te hebben allemaal in dezelfde dorm te slapen en besloten we de volgende dag om ook samen naar Railay Beach te gaan. Dit dorpje is alleen over het water te bereiken (wel vasteland), want het ligt ingesloten tussen enorme rotsen. We hebben hier eerst lekker op het strand gelegen tot deze was verdwenen (vloed en natte handdoeken enzo). Na de lunch hadden we besloten om naar het uitzichtpunt en de lagune te lopen. Schrap lopen. Doe maar klimmen. Met handen en voeten omhoog en naar beneden klauteren, ik heb twee dagen lang spierpijn gehad. Maar je doet het voor geweldig uitzicht en de lagune was ook ontzettend gaaf! Helemaal ingesloten en niet heel druk, hebben we er heerlijk gezwommen. Dat ik vervolgens nat weer terug moest glibberen over de oranje modder was dan wel een extra uitdaging. Dit verklaard ook alle oranje mensen die ik, voor ik dit avontuur begon, al over het strand zag lopen. Na een bad in zee (het strand was er weer) begon het weer wat slechter te worden en zijn we terug naar het hostel gegaan om de rest van onze oranje spray tan weg te wassen. Met als afsluiting een gezamenlijk diner bij de plaatselijke street food market. Het was een hele geslaagde dag!

Aangezien het momenteel regentijd is, wordt het weer aan het einde van de middag vaak wat winderiger met hevige hoosbuien. Maar je kunt gelukkig genoeg doen wanneer het droog is: nog steeds veel zon en tropische temperaturen, de afkoeling is dan juist wel fijn! Ik heb nog maar een paar dagen gehad dat het eigenlijk de hele dag door regent en bewolkt is, dat is wel mazzel. Genoeg tijd om het idyllische Koh Tao te bewonderen, alsof je in een ansichtkaart loopt! Fantastische stranden en heel mooie wandelingen. Of om de eilandjes bij Krabi te bezoeken, ontzettend bijzonder om te zien, geen wonder dat hier ook films als James Bond en The Beach zijn opgenomen. Ik begin steeds beter te begrijpen waarom Thailand zo'n toeristische trekpleister is.

Ik zit nu dus in de nachtbus die om 5.30 uur in de ochtend in Bangkok aan zou moeten komen. Dit is de eerste keer in zo'n bus en ik hoop maar dat ik een beetje kan slapen. De nachtboot naar Koh Tao een paar dagen eerder was verassend comfortabel met al die mensen die praktisch lepeltje-lepeltje lagen op smalle matjes. In Bangkok hoop ik mijn visum voor Myanmar te regelen en dan reis ik ook binnen een week via Mae Sot door naar Hpa-An (Myanmar). Waar ik minstens een maand vrijwilligerswerk ga doen via Workaway. Ik ga Engels (ja echt!) onderwijzen aan 18-30 jarigen bij een non-profit organisatie. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat gaat zijn en wat het niveau is. Ik heb er in ieder geval al heel veel zin in! Mijn volgende stukje kan ik jullie meer vertellen, wordt vervolgd...